Antygona – tytułowa bohaterka tragedii Sofoklesa. Według mitu, po śmierci Edypa, władzę w Tebach przejęli Eteokles i Polinejkes, jego synowie, którzy podzielili władzę między sobą. Jednak, gdy po upływie określonego czasu, Eteokles nie chciał odstąpić władzy bratu, Polinejkes napadł na miasto i próbował odebrać mu ją siłą. W wyniku owej walki zginęli obaj bracia, a władzę przejął Kreon, wuj dzieci Edypa. Nowy władca zakazał grzebania Polinejkesa.

Między Kreonem a Antygoną powstaje konflikt tragiczny, każde z nich reprezentuje słuszne racje, które jednak są sprzeczne ze sobą. Za Kreonem stoi interes państwa, władca dbał o jego prestiż, dlatego Polinejkesa, który naraził jego bezpieczeństwo, uznał za wroga. Był bezwzględny i nie trafiały do niego żadne argumenty Antygony. Główna postać motywuje swój wybór miłością i wiernością wobec brata. Bohaterka wierna swej religii zdaje sobie sprawę, że pogrzebanie brata jest jej obowiązkiem. Prawo boskie stawia wyżej od prawa ziemskiego, dlatego sprzeciwia się swemu wujowi.

Antygona jest osamotniona w swoim działaniu, nikt nie podziela jej poglądów, ani jej nie pomaga. Kiedy bohaterka prosi o pomoc swoją siostrę Ismenę, spotyka się z odmową. Uważa pomysł Antygony za niemądry, sama boi się sprzeciwić Kreonowi. Wyobcowana bohaterka jednak nie poddaje się i samotnie podejmuje działanie. Jest osobą zdeterminowaną i nie odczuwa strach wobec konsekwencji swojego działania, ponieważ wie, że jej czyn zostanie wynagrodzony po śmierci. Miłość do brata bardzo ją umacnia, jej zdaniem śmierć zmazuje wszelkie winy, więc człowiek zmarły nie powinien być karany przez ludzi, osądzenie go, bowiem należy do bogów. Bohaterka nie wyrzekła się swoich ideałów, nawet w obliczu śmierci. Samotnie musiała znosić strach i cierpienie. Do końca była jednak przekonana o słuszności swojego wyboru.