Główny bohater to pełen ambicji dowódca wojsk szkockich oraz tan Glamis. Niewątpliwie Makbet jest dzielnym wojownikiem, którego rycerskie przymioty podkreśla Szekspir już na samym początku utworu. Słabością bohatera okazuje się być jego nienasycona ambicja. Makbet pragnie najwyższych dostojeństw i tę jego cechę z powodzeniem wykorzystują pragnące go zgubić Czarownice. Wtenczas budzi się w nim pragnienie zdobycia korony, nawet kosztem królobójstwa, a w jego wnętrzu rozpoczyna się walka dobra ze złem. Początkowo zwycięża dobro i honor rycerski, ale Czarownice umiejętnie zasiały ziarno wątpliwości w umyśle Makbeta.

Żona doskonale zna jego pragnienia i rozterki, dlatego zdecydowanie podsyca ambicję i naprowadza myśli Makbeta na konkretne plany dokonania zbrodni. Nowo mianowany tan Kwadoru waha się, szarpią nim wątpliwości natury moralnej i etycznej. Makbet posuwa się do pierwszego zabójstwa, z nadzieją, że będzie mógł w przyszłości odkupić swój czyn, chociaż wybiera zło, w głębi jego duszy pozostaje chęć pozostania dobrym. Rycerz zdaje sobie sprawę także z konieczności poniesienia konsekwencji własnych czynów. Przeszkodami, które torowały drogę do władzy Makbeta, były sumienie i wyobraźnia, a także przekonanie, że po dokonanym morderstwie nigdy nie zaśnie, nie zazna spokoju. Charakterystyka Makbeta nie jest stała i jednolita, lecz zmienia się wraz z następowaniem istotnych wypadków. Moment popełnienia pierwszej zbrodni jest momentem przełomowym w fabule utworu. Praworządny rycerz, po raz pierwszy łamie wszelkie nakazy i reguły. Makbet powoli przyzwyczaja się do zbrodni, a fałsz i obłuda przestają być mu obce.

Motywy kolejnych zbrodni są dla niego jasne: musi usunąć osoby, które zagrażają spełnienia się przepowiedni. I tak przyczynia się do śmierci byłego przyjaciela Banka. Zabójstwo bezbronnej kobiety i bezbronnego małego dziecka, synka Makdufa, świadczy o sięgnięciu przez Makbeta dna upodlenia i całkowitej utraty godności. Jego coraz śmielsze i okrutne czyny doprowadziły go do kompletnej moralnej destrukcji. Co więcej, pozostawiły trwały ślad w jego psychice, zaczyna widzieć zjawy, ciągły strach przed utratą władzy nie pozwala mu normalnie funkcjonować, a myśl o karze napełnia go przerażeniem. W ostatniej scenie, pomimo świadomości zapowiadającej się klęski, Makbet nie ucieka, lecz walczy do końca. Można to interpretować jako chęć oddania życia w walce w celu uniknięcia konsekwencji lub powrót do rycerskich zasad i śmierci z bronią w ręku. To ostatni gest, na jaki stać Makbeta. Jedno jest pewne, jego przemiana nie była natychmiastowa, lecz stopniowa, wywołały ją zarówno czynniki zewnętrzne (sprzyjające okoliczności, przepowiednie) jak i wewnętrzne (ambicja, żądza władzy). Na podstawie charakterystyki Makbeta można wywnioskować, że osobowość człowieka jest zmienna i może nieustannie być poddawana zmianą, nawet z jednych skrajności w drugie.